Όχι δεν κρινόμαστε όλοι με τον ίδιο
τρόπο. Δεν ζήσαμε όλοι τις ίδιες ζωές. Δεν είχαμε όλοι κοινές ουλές και
τραύματα. Τα μάτια μας δεν είδαν κοινές σκηνές βίου. Χαμόγελα δεν άνθισαν
παντού και αγκαλιές δεν έκλεισαν σφικτά γύρω από τους κόρφους μας.
Είναι αρκετοί που έμειναν ορφανοί.
Άλλοι δίχως φιλί και πολλοί χωρίς να ακούσουν ένα «σ αγαπώ», «σε χρειάζομαι»,
«σε θέλω», σε ποθώ», «μπράβο», «μπορείς», «θα τα καταφέρεις».
Γι αυτό σου λέω δεν μπορείς να με
κρίνεις, γιατί εσύ δεν έζησες την ζωή μου. Ένα μονάχα σου ζητώ. Αυτό το δάκτυλο
που χρόνια τώρα επιδεικτικά κουνάς μπροστά στα μάτια μου, κατέβασε το, και
πιάσε μου το χέρι. Είναι η μόνη κίνηση που τρομοκρατεί τον θάνατο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου