Τον ρώτησα για τις μετάνοιες που κάνουμε στην προσευχή, τις εδαφιαίες. Μου είτε ότι γίνονται από αγάπη στον Χριστό και για να "ξεπαγώσουν τα λαδια "της ψυχής. Και πρόσθεσε:" Κι εγώ, ρε , παιδί , έχω εδώ κάτι γατάκια που τα λυπήθηκα. Κι αυτά, από ευγνωμοσύνη που τα άφησα να ζήσουν, θέλουν να μου δειξουν τη χαρά τους. Και τι να κάνουν για να το δείξουν; Έρχονται εδώ που κοβω κάτι ξύλα και πέφτουν κάτω στα ροκανίδια, έρχονται τα γατάκια μαζί με τα ποντικάκα και τρίβονται στα πόδια μου, και κάνουν τούμπες, ας πούμε! Έτσι κι εμείς, ρε παιδί, σαν τα γατάκια και τα ποντικάκια, πέφτουμε στα πόδια του Χριστού και τριβόμαστε, και τριβόμαστε και Τον ευχαριτούμε για όλα. Δεν είναι από αγγαρεία αυτά. Ειναι από αγάπη και ευγνωμοσύνη!..."
Μαρτυρία π. Ανδρέα Κονάνου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου