Ο ΦΑΡΙΣΑΪΣΜΟΣ ΤΟΥ... ΤΕΛΩΝΗ

"Θεέ μου συγχώρεσέ μας τους αμαρτωλούς

που μήτε Φαρισαίοι σωστοί, μήτε Τελώνες είμαστε

μα ένα μείγμα ανίερο κι απ΄τα δυο".

Επί των γεγονότων

Κ. Χιωτέλη, Ανατολικοί δρόμοι

Ακριβολογία ευθυβολίας είναι αυτοί οι στίχοι από την ποίηση της Καίτης Χιωτέλλη, για μας τους σημερινούς ανθρώπους. Ούτε χριστιανοί, ούτε μη χριστιανοί. Ούτε ενάρετοι, ούτε αμαρτωλοί. "Μήτε Φαρισαίοι σωστοί, μήτε Τελώνες είμαστε". Είμαστε παιδιά της εποχής μας: ναι σε όλα, μέσα σε τίποτε. Ευθύνη για τίποτε, δικαιώματα σε όλα. Κόπος για κανένα θέμα, απόλαυση των πάντων.

Τότε, στην εποχή Του, ο Χριστός είπε την παραβολή του Τελώνη και του Φαρισαίου "σε μερικούς που ήταν σίγουροι για την ευσέβειά τους και περιφρονούσαν τους άλλους" (Λουκ. 18, 9) μας διευκρινίζει προεισαγωγικά ο ευαγγελιστής Λουκάς. Σήμερα κάτι τέτοιο (η ευσέβεια δηλαδή) όχι απλώς δεν είναι λόγος και αιτία διαφοροποίησης, αλλά, για τους περισσότερους ανθρώπους, αποτελεί "ιδιότυπη ύβρη" ή πιθανότητα να τους "κατηγορήσουν" ότι σχετίζονται με την εκκλησία, και άρα είναι... "θεούσες".

Τότε ιδανικό της κοινωνίας ήταν ο Φαρισαίος. Σήμερα είναι ο Τελώνης. Τότε καυχιόταν ο άνθρωπος για την τήρηση του θελήματος του Θεού. Σήμερα καυχιέται ο άνθρωπος για την παράβαση του θελήματος του Θεού. Τότε ο Θεός κανόνιζε την ζωή των ανθρώπων. Σήμερα ο καθένας γίνεται θεός της ζωής του και "φωνάζει" ότι δεν του χρειάζεται ο Θεός.

Συνειδητά ή ασυνείδητα πλέον οι άνθρωποι δεν κινδυνεύουν από τον εγωισμό του Φαρισαίου, αλλά από τον... φαρισαϊσμό του Τελώνη! Σήμερα ο άνθρωπος καυχιέται για την αμαρτία του. Η αμαρτία του, του έγινε προσδιορισμός ελευθερίας και μπαίνοντας σε μια λογική αντιπαλότητα με τον Θεό, φαντάστηκε ο ταλαίπωρος, ότι αυτός είναι ο δρόμος που θα τον κάνει ευτυχισμένο!

Κάθε ανθρώπινη καρδιά την ευτυχία ψάχνει. Κάποιοι την ψάχνουν μαζί με τον Θεό. Κάποιοι άλλοι χωρίς Αυτόν και μακρυά Του. Ο Χριστός στην παραβολή (Λουκ. 8, 9-15) περιγράφει τους κινδύνους της πορείας και μαζί με τον Θεό και μακρυά Του:

Α. Αυτός που είναι κοντά μπερδεύει πολλές φορές την αρετή και την κάνει σκοπό αντί για μέσον. Δηλαδή "χάνει απ᾿ τα μάτια του" τον Θεό και προσέχει και μένει στον δρόμο με τον οποίον θα Τον φτάσει. Αντί να βλέπει το λιμάνι στο οποίο κατευθύνεται, "χαζεύει" μεσ΄το πλοίο με το οποίο ταξιδεύει και καμαρώνει και γι᾿ αυτό! Ξεχνάει την σοφή παροιμία που λέει: Αν ξεχάσεις το λιμάνι στο οποίο κατευθύνεσαι, κανένας άνεμος δεν είναι ούριος"!!

Ο Χριστός είναι η Αλήθεια. Η τήρηση του θελήματός Του είναι ο τρόπος να αληθεύει η ζωή μας. Είναι το φάρμακο να θεραπευτεί. Είναι το φως για να Τον συναντήσεις.

Το να μη είμαι άρπαγας. Το να μη είμαι μοιχός. Το να μη αδικώ και φθονώ. Το να νηστεύω και να προσεύχομαι, αποτελούν τον δρόμο και τον τρόπο να αρχίσει να αληθεύει η ζωή μου και να μοιάζει του Χριστού. Δεν είναι αυτοκαταξίωση ποιότητας ούτε για μας, ούτε για τα μάτια των άλλων. Δεν "γυαλίζουν" το μπρούτζινο άγαλμα του εγωισμού μας για να είναι λαμπερό στα μάτια των άλλων. Άλλωστε τα... αγάλματα οι χριστιανοί τα γκρεμίζουν γιατί δεν δέχονται να προσκυνούν κανέναν άλλον εκτός από τον Χριστό. Ούτε και τον εαυτό τους!

Β. Αυτός που είναι μακρυά από τον Θεό, θα λέγαμε ο σύγχρονος Τελώνης, καμία σχέση δεν έχει με τον τότε Τελώνη. Ο τωρινός καμαρώνει που είναι άδικος και μοιχός. Ειδικώς το δεύτερο το θεωρεί σύγχρονη άνεση και εξυπνάδα. "Οι επιθυμίες του δεν μπορούν να περιμένουν". Είναι άνθρωπος των... ευκαιριών. Carpediem άκουσε ως πρόταση τρόπου ζωής και φυσικά "αρπάζει την ημέρα". Η αρπαγή είναι μεθοδικότητα πλέον. Είναι το "νόμιμον" που δεν μας απασχολεί αν είναι ηθικό. Είναι η "γλώσσα" της πιάτσας στην οποία αυτός δραστηριοποιείται. Επιτέλους δεν θεωρεί επωφελές το να "πηγαίνει με τον Σταυρό στο χέρι".

Άλλωστε, όπως λέει, είχαμε και αυτούς τους... υποκριτές τους χριστιανούς. Εντάξει, μπορεί τίποτε να μη τηρώ από το θέλημα του Θεού, αλλά είμαι... ειλικρινής.

Ανάμεσα σ᾿ αυτές τις δύο νοσηρές καταστάσεις (από τη μια, άρρωστη θρησκευτικότητα και από την άλλη κυνική αθεοφοβία) καλούνται οι σημερινοί άνθρωποι να τοποθετηθούν. Είναι δύσκολο  πίσω από την άρρωστη θρησκευτικότητα, να δεις την ποιότητα ζωής, που υπάρχει στην υγιά εκδοχή. Είναι επίσης δύσκολο να βγεις από την ευκολία του κυνικού εγωισμού που λέει, εγώ είμαι θεός της ζωής μου. Παλαιότερα αυτό το έλεγαν περίτεχνα συγγραφείς και λογοτέχνες, σήμερα το πιπιλίζει κάθε ανόητο παιδάκι.

Γ. Έρχεται ο Χριστός και θέλει, σαν καλός γιατρός, που νοιάζεται τους ασθενείς του, να μας μάθει ποιο είναι το σωστό και υγιές και με ποιο τρόπο επιτυγχάνεται. Θέλει να μας προτείνει τις αρετές του Φαρισαίου και το φρόνημα του Τελώνη. Ο Φαρισαίος κάνει λάθος στις αξιολογήσεις των αρετών, ουσιαστικά τις γελοιοποιεί, και τις κάνει ανεπιθύμητες για τους ανθρώπους. Ο Τελώνης κάνει μεν λάθος στον τρόπο ζωής του, όμως το αντιλαμβάνεται και το αναγνωρίζει. Τον Χριστό, όσον αφορά τα έργα και τα λόγια μας, Τον απασχολούν τα έργα. Όσον αφορά όμως την ψυχική τοποθέτηση του καθενός μας, απέναντι στα έργα και λόγια, Τον απασχολεί η αξιολογική ομολογία μας: "Ὁ Θεός ἱλάσθητί μοι" (Λουκ. 18, 13).

Δηλαδή θέλει από μας, τα έργα του Φαρισαίου και το φρόνημα του Τελώνη. Θέλει όταν κάνουμε κάτι καλό να το αξιολογούμε σωστά. Θέλει όταν δεν κάνουμε κάτι καλό να μη στρεβλώνουμε την ψυχή μας προκειμένου να το υπερασπιστεί, αλλά να αναγνωρίσουμε το λάθος μας. Θέλει αυτό που δίδασκε ο μακάριος πατέρας μας Μελέτιος: "Οι χριστιανοί να μη συγκρίνουν τον εαυτό τους με τον διπλανό, αλλά με τον ουρανό".

Ταπείνωση λοιπόν είναι όχι η μιζέρια ενός ύφους και δύο λόγων απαξίωσης του εαυτού μας! Ταπείνωση είναι η ψυχική αρετή που κρατάει σε συνοχή όλον τον ψυχικό κόσμο του ανθρώπου. Ταπείνωση είναι δύναμη να μπορείς να αναλάβεις και αυτά για τα οποία δεν ευθύνεσαι. Ταπείνωση είναι αληθής αυτογνωσία και συνείδηση των μέτρων μας. Ταπείνωση είναι ο μόνος δρόμος και τρόπος να βρούμε τον Θεό, αφού όμως πρέπει πρώτα να χάσουμε την μεγάλη ιδέα που έχουμε για τον εαυτό μας, και καθαρίσει μπροστά μας το τοπίο από τα είδωλα που έχουμε φτιάξει, ώστε να μπορέσουμε να δούμε το πρόσωπο του Θεού.

Τότε Αυτός θα μας "υψώσει" μέχρι τον εαυτό Του, όχι για να είμαστε πάνω από τους αδελφούς μας, αλλά για να μπορούμε μεγαλώνοντας να πάρουμε στην πλάτη μας και τους αδελφούς μας, και όχι να τους απορρίπτουμε "ὡς και οὗτος..." (Λουκ. 18, 11).

Κυριακή Τελώνου και Φαρισαίου

Στὸ ταξίδι μας πρὸς τὴν Τεσσαρακοστὴ καὶ τὸ Πάσχα, συναντοῦμε ἕναν ἀριθμὸ παραβολῶν ποὺ πρέπει νὰ μᾶς προετοιμάσουν στὸ ταξίδι μας. Καὶ ἡ σημερινὴ παραβολὴ μᾶς μιλάει γιὰ τὸν Τελώνη καὶ τὸν Φαρισαῖο.

Ὁ Τελώνης εἰσῆλθε στὴν ἐκκλησία γνωρίζοντας ὅτι δὲν ἔχει δικαίωμα νὰ βρίσκεται ἐκεῖ. Μὲ ποιὰ ἔννοια; Ἡ ἐκκλησία εἶναι ἕνα μικρὸ μέρος στὴ γῆ ποὺ εἶναι ὁλοκληρωτικὰ ἀφιερωμένο στὸν Θεό, ποὺ ἀνήκει στὸν Θεὸ, ἐκεῖ ὅπου ἔχει δικαίωμα νὰ ζεῖ, ἐκεῖ ὅπου ἐρχόμαστε νὰ συναντήσουμε Αὐτὸν καὶ κανέναν ἄλλο. Ὦ, φυσικὰ, ὅλους τοὺς ἄλλους, ἀλλὰ μαζί μ’ Ἐκεῖνον. Καὶ ὁ Τελώνης στάθηκε στὴν πόρτα γνωρίζοντας ὅτι εἶναι ἕνας ξένος καὶ ὅτι ἡ μόνη του ἐλπίδα βρισκόταν στὸ γεγονὸς ὅτι ὁ Θεὸς ἀγαπᾶ. Εἶχε πεῖ στὴν Παλαιὰ Διαθήκη, « Παιδί μου, δῶσε μου τὴν καρδιά σου - ὅλα τὰ ὑπόλοιπα εἶναι δικά μου».

Ἔτσι μποροῦμε νὰ ἔλθουμε καὶ νὰ προσφέρουμε τὴν καρδιά μας στὸν Θεὸ καὶ μόνο τότε μποροῦμε νὰ βαδίσουμε σ’ αὐτὸν τὸν ἱερὸ τόπο.

Ὁ Φαρισαῖος ζοῦσε σύμφωνα μὲ τοὺς κανόνες· σκέφτηκε, ἔνοιωσε ὅτι ἔκανε τὸ κάθε τι ποὺ περίμεναν ἀπὸ αὐτὸν σύμφωνα μὲ τὸν νόμο, εἶχε δικαιώματα ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ· εἶχε δικαίωμα νὰ βρίσκεται στὸ βασίλειο τοῦ Θεοῦ, ἦταν ἕνας ἀπὸ τὸν δικὸ Του λαό. Καὶ γι’ αὐτὸ, κοιτάζοντας γύρω του, μποροῦσε νὰ συγκρίνει τὸν ἑαυτό του μὲ ἄλλους ποὺ δὲν ἄξιζαν στὰ μάτια του τὸ ἴδιο μ’ ἐκεῖνον.

Ἄς προβληματιστοῦμε σχετικὰ μὲ τοὺς ἑαυτοὺς μας· ὅταν ἐρχόμαστε στὴν ἐκκλησία, συνειδητοποιοῦμε ὅτι εἶναι ἕνα βασίλειο ὅπου μποροῦμε νὰ εἰσέλθοῦμε μόνο ἄν ἡ καρδιὰ μας ἔχει δοθεῖ στὸν Θεό, καὶ μόνο ἄν ἡ καρδιὰ μας ἔχει γίνει ὁ τόπος κατοικίας Του; Καὶ ἐπίσης ἄν ἔχουμε προσπαθήσει, ἐντούτοις σκληρά, τίμια νὰ ζήσουμε σύμφωνα μὲ τὸ Εὐαγγέλιο, μποροῦμε νὰ ποῦμε ὅτι «ἀξίζω», μπορῶ νὰ πῶ «ἔχω δικαίωμα νὰ εἶμαι ἐδῶ»; 

Ὄχι, μόνο ἡ ἀγάπη μπορεῖ νὰ μᾶς δώσει τὸ δικαίωμα· μοναχὰ ἡ ἀμοιβαία ἀγάπη καὶ ἡ ἀγάπη μας πρὸς τὸν Θεὸ μπορεῖ νὰ μᾶς ἐπιτρέψουν νὰ εἰσέλθουμε σὲ τοῦτο τὸ ἱερὸ βασίλειο. Καὶ ὅταν ἐρχόμαστε στὴν ἐκκλησία, ἄς σταματήσουμε γιὰ ἔνα λεπτὸ στὴν πόρτα, καὶ ἄς σκεφτοῦμε, «Τοῦτο τὸ βασίλειο εἶναι ἱερό, εἶναι ὁ ἱερὸς τόπος τοῦ Θεοῦ· ἄς εἰσέλθω μὲ ὅλη μου τὴν καρδιὰ· «ἄς στραφοῦμε στὸν Θεό καὶ ἄς ποῦμε. «Κύριε, εἶμαι ἀνάξιος, καὶ ὅμως ἔχω ἀγαπηθεῖ ἀπὸ ἐσένα· εἶμαι μολυσμένος, καὶ ὅμως μπορῶ νὰ ἀγαπῶ ἐσένα, Ὦ Κύριε, καὶ τοὺς ἀνθρώπους γύρω μου. Μὲ ἀτέλειες, ὅμως εἶναι τὸ μόνο ἔδαφος ὅπου μπορῶ νὰ σταθῶ ἐδῶ». 

Καλό καί Ευλογημένο Τριώδιο αδελφοί μου

Απολυτίκιο Αγ. Γεωργίου, Συμεών και Δαβίδ - 1 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ

Απολυτίκιο Αγ. Τρύφωνος - 1 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ

Ό Βίος τού Όσιομάρτυρα Ηλία τον Αρδούνη

Την 31^ην του μηνός Ιανουαρίου ο Ενοριακός Ιερός

Ναός  Αγίας Αικατερίνης Καλαμάτας Πανηγυρίζει με κάθε λαμπρότητα και μεγαλοπρέπεια τον    Καλαματιανό  Όσιομάρτυρα Ηλία τον Αρδούνη  τον μαρτυρήσαντα  εν Καλαμάτα:

Ὁ Ὁσιομάρτυς Ἠλίας ὁ Ἀρδούνης

Καύχημα καί κλέος γιά τήν πόλη τῆς Καλαμάτας ἀποτελεῖ ὁ Ὁσιομάρτυς Ἠλίας ὁ Ἀρδούνης. Γεννήθηκε, ἔζησε καί μαρτύρησε στήν «περίδοξον» τούτη πόλη. Κατέλιπε ὡς ἱερά παρακαταθήκη τά ἱερά θαυματουργά αὐτοῦ Λείψανα, τά ὁποία ἀποτελοῦν γιά τήν πόλη μας μεγάλη εὐλογία καί ἰδιαίτερη τιμή. Φυλάσσονται εὐλαβῶς, ὡς πολύτιμος θησαυρός καί ἱερά φυλακτήρια καί γιά τούς ὅλους ἐμᾶς τούς κατοικοῦντες τήν πόλη τῆς Καλαμάτας εἶναι ἡ καταφυγή μας στούς πειρασμούς καί ἡ παρηγορία στίς θλίψεις μας.

Τά ἱερά Λείψανα τοῦ Ἁγίου θησαυρίζονται στόν Ἱερό Μητροπολιτικό Ναό τῆς Ὑπαπαντῆς τοῦ Χριστοῦ, ἡ δέ Ἅγία Κάρα του στήν Ἱερά Μονή τοῦ Βουλκάνου. Μικρό ἀπότμημα τοῦ ἱεροῦ Λειψάνου αὐτοῦ, ὅμως τεράστιο σέ εὐλογία καί ἀξία, κατέχει πλέον καί ἡ Ἐνορία μας, τό ὁποῖο ἐκτίθεται σέ προσκύνημα κατά τήν διάρκεια τῶν ἱερῶν Ἀκολουθιῶν καί Θείων Λειτουργιῶν, πού τελοῦνται στό Ναό μας. Ἔτσι, οἱ δύο Μάρτυρες τοῦ Χριστοῦ, ἡ Νύμφη τοῦ Χριστοῦ Αἰκατερίνα καί ὁ Ἅγιος Ἠλίας ὁ Ἀρδούνης, ἀποτελοῦν τούς δύο προστάτες μας. Κάτω ἀπό τήν σκέπη τῶν ὁποίων πορευόμεθα τόν δρόμο τῆς ζωῆς, λαμβάνοντες θάρρος καί ἐλπίδα ἀπό τή Χάρη τους, ἐλπίζοντες, ὁ Θεός διά τῶν συνεχῶν πρεσβειῶν τους νά μᾶς χαρίζει τό ἔλεός Του.  

 Ἡ ζωή τοῦ Ἁγίου

Ἡ ἄρνηση

Κάποια φορά στό κουρεῖο τοῦ Ἁγίου, εἶχαν μαζευτεῖ οἱ Προεστοί μέ ἀρκετούς κατοίκους, προκειμένου νά συζητήσουν γιά τούς βαρύτατους φόρους, πού ἦταν ἐπιβεβλημένοι σ᾿ αὐτούς ἀπό τούς τούρκους. Ὁ Ἅγιος ἀπευθύνθηκε πρός τούς προεστῶτες μέ πόνο καί θλίψη ψυχῆς λέγοντας: «ὅτι πρέπει νά πασχίζουν μέ κάθε λογῆς τρόπο νά ἐλαφρύνουν τούς Χριστιανούς ἀπό τά βαρέα δοσίματα, διατί κινδυνεύουν νά ἀρνηθοῦν τήν πίστη τους καί νά τουρκίσουν». Οἱ Προεστοί ἐναντιώνοντο πρός τόν Ἅγιο ἰσχυριζόμενοι, ὅτι δέν ὑφίσταται τέτοιο θέμα καί δέν διατρέχουν κανένα κίνδυνο οἱ Χριστιανοί. Τότε ὁ Ἅγιος εἶπε ὅτι κάνουν λάθος, γιατί εἶναι πολύ μεγάλο τό δέλεαρ τῆς ἀπαλλαγῆς ἀπό τούς δεινούς φόρους στούς φτωχούς ἕλληνες καί ἀστειευόμενος λέγει: «Ἐμένα τώρα νά δώσει τινάς ἕνα φέσι, ἀλλάσω τό φῦλον», δηλαδή, ἀλλάζω γνώμη, ἀλλάζω θρήσκευμα, γίνομαι Μουσουλμάνος. Τότε κάποιος ἀπό τούς παρισταμένους Προεστῶτες δίδει στον Ἅγιο ἕνα φέσι, τό φορᾶ καί πηγαίνει κατευθείαν στόν «Κριτή» τῆς Καλαμάτας. Ἀρνεῖται τήν Χριστιανική του πίστη καί ἀλλάζει τό Χριστιανικό του ὄνομα ἀπό Ἠλίας σέ Μουσταφᾶ.  

Ταχύτατα κυκλοφόρησε ἡ εἴδηση σ᾿ ὁλόκληρη τήν Καλαμάτα. Θρῆνος, κλαυθμός, ὁδυρμός καί φόβος πολύς κατέλαβε τούς καλαματιανούς γιά τήν προδοσία τοῦ σεβαστοῦ καί ἀγαπημένου σέ ὅλους Ἠλία. Μετά τήν πάροδο ἀρκετοῦ καιροῦ, ὁ ἀρνητής τῆς πίστεως Μουσταφᾶ, πρώην Ἠλίας, «ἦλθεν εἰς ἑαυτόν» καί κατάλαβε τό ὀλέθριο λάθος πού διέπραξε. Ἀποροῦσε μέ τόν ἑαυατό του, πῶς ἔφθασε στό σημεῖο νά προδώσει τήν πίστη του καί νά ἀρνηθεῖ τό Ἅγιο Βάπτισμά του! αὐτός, πού ἔκανε ἀγῶνα γιά νά ἐνισχύει καί νά ἐνδυναμώνει τούς ἀδυνάμους συμπολῖτες του. Αὐτός πού τούς συμβούλευε, φάνηκε ἀδαής. Αὐτός πού νόμιζε ὅτι ἦταν ἀκλόνητος, σταθερός καί δυνατός, ἀποδείχθηκε ἐπιπόλαιος ἀσταθής καί ἀδύναμος.

Ὅλα αὐτά περιτριγύριζαν στό μυαλό του. Κόντευε νά τρελλαθεῖ. Ἦταν ἀδύνατον νά συνεχίσει νά ζεῖ μέ τό στῖγμα τοῦ προδότη. Μετανόησε, ἔκλαυσε πικρῶς γιά τήν ἀνόητη πράξη του καί ἀποφάσισε ὅτι ἡ μόνη λύση γιά νά συγχωρεθεῖ γιά τό ἀτόπημά του, ἦταν νά ἐγκαταλείψει τά πάντα καί νά φύγει στό Ἅγιον Ὄρος, γιά τό ὑπόλοιπο τῆς ζωῆς του.

Ἡ μετάνοια καί τό Μαρτύριο

Ἔτσι καί ἔπραξε. Ἔφθασε στό Ἅγιον Ὄρος καί ἐξομολογήθηκε τήν ἁμαρτία του στούς Ἁγιορεῖτες Πατέρες. Ἔλαβε καί πάλι τό Ἅγιο Χρῖσμα καί ἐκάρη Μοναχός μέ τό μοναχικό ὄνομα, Ἰλαρίων. Ὀκτώ χρόνια παρέμεινε στήν ἀσκητική ζωή ὁ Μοναχός Ἰλαρίων, ἀγωνιζόμενος τόν ἀγῶνα τῆς ἀρετῆς καί τῆς ταπεινώσεως. Ὁ ἔλεγχος καί οἱ τύψεις τῆς συνείδήσεώς του ὅμως δέν τόν ἄφηναν νά ἡσυχάσει. Εἶχε χάσει τήν ἡρεμία καί τήν γαλήνη του. Τίποτα δέν ἦταν εἰς θέσιν νά τοῦ χαρίσει ἀνάπαυση. Καθημερινῶς ἔρχονταν στό μυαλό του τά λόγια τοῦ Κυρίου μας: «Ὅποιος μέ ἀρνηθεῖ ἐνώπιον τῶν ἀνθρώπων θά τόν ἀρνηθῶ κι᾿ Ἐγώ ἐνώπιον τοῦ Πατρός μου τοῦ ἐν Οὐρανοῖς». Μέ αὐτές τίς σκέψεις ταλαιπωρεῖτο καί ἀποφάσισε νά τίς ἀποκαλύψει στόν Πνευματικό του, ὁ ὁποῖος τόν συμβούλευσε νά φύγει ἀπό τό Ἅγιον Ὄρος καί νά πάει στό μέρος ὅπου ἀρνήθηκε τόν Χριστό καί νά τόν ὁμολογήσει μέ παρρησία.

Ὁ Μοναχός Ἰλαρίων εὐθύς, χωρίς νά χάσει καιρό, μέ ὅπλα τήν εὐχή τοῦ Γέροντός του, τήν στερεά πίστη καί τόν πόθο τοῦ μαρτυρίου, φθάνει στήν Καλαμάτα. Πρῶτο του μέλημα ἦταν νά ἐνημερώσει τούς Πνευματικούς Πατέρες τῆς πόλεως, ὅτι πρόκειται νά παρουσιασθεῖ ἐνώπιον τῶν Τούρκων γιά νά ὁμολογήσει τήν πίστη του. Αὐτοί τότε προσπάθησαν νά τόν ἐμποδίσουν ἀπό τόν φόβο μιᾶς δεύτερης ἀρνήσεως λόγῳ ἐνδεχομένης δειλίας του ἐνώπιον τοῦ Μαρτυρίου. Τίποτα ὅμως δέν ἦταν δυνατόν νά σβήσει τήν φλόγα πού ἔκαιγε καί διαρκῶς δυνάμωνε ἐντός τῆς καρδίας του τόν πόθο τοῦ Μαρτυρίου.

Ὁ Ἅγιος ἀποφάσισε ὅτι πλέον ἦλθε ἡ ὥρα νά ἀρχίσει τόν ἀγῶνα του. Κοινώνησε τῶν Ἀχράντων Μυστηρίων, ἔλαβε δύναμη καί θάρρος καί ἄρχισε νά «παρρησιάζεται εἰς τό παζάρι γυρίζωντας εἰς τά σοκκάκια». Οἱ συχνές ἐπισκέψεις του στήν ἀγορά καί στά καφενεῖα τῶν Τούρκων σιγά-σιγά ἔκαναν γνωστή τήν ταυτότητά του. Ἄρχισαν νά τόν ρωτοῦν οἱ Τοῦρκοι, «Δέν εἶσαι ἐσύ ὁ Μουσταφᾶ Ἀρδούνης;». Μέ θάρρος καί παρρησία ὁ Ἅγιος ἀπαντοῦσε καταφατικά: «Ναί, ἐγώ εἶμαι πλήν ὄχι Μουσταφᾶ, ἀλλά Ἠλίας καί Χριστιανός Ὀρθόδοξος», καί ἄρχισε νά προκαλεῖ τούς Τούρκους ὀνειδίζοντας τήν ὀθωμανική πίστη. Τότε προπηλάκισαν τόν Ἅγιο. Μέ δαρμούς τόν ἔσυραν ἐνώπιον τοῦ «Κριτή», ὅπου μέ θάρρος καί παρρησία ὡμολόγησε χωρίς φόβο τήν χριστιανική του πίστη. Κατόπιν ἔρριψαν τόν Ἅγιο στήν φυλακή «διά νά συλλογισθεῖ». Ἐκεῖ παρέμεινε σιδεροδέσμιος ἐπ’ ἀρκετές ἡμέρες, βασανιζόμενος καθημερινῶς, ὑπό τῶν ἀπίστων. Μετά ἀπό ἀρκετό διάστημα, ὡδηγήθηκε ὁ Ἅγιος καί πάλιν ἐνώπιον τοῦ Τούρκου Δικαστοῦ προκειμένου νά ἀνακοινώσει τήν ὑποχώρησή του. Στήν ἐρώτηση τοῦ Δικαστοῦ, τί ἐσυλλογίσθη ὅλες αὐτές τίς ἡμέρες πού βρισκόταν στήν φυλακή, ὁ Ἅγιος χωρίς νά κομπιάσει, μέ θάρρος καί στεντόρεια τήν φωνή εἶπε: «Μύρια βασανιστήρια καί ἄν μοῦ κάνετε, δέν εἶναι δυνατόν νά ἀρνηθῶ τόν Κύριόν μου Ἰησοῦν Χριστόν, καί κάμε ὅ,τι θέλεις εἰς ἐμέ».

Ὁ Τοῦρκος Δικαστής τότε διέταξε νά καεῖ ὁ Ἅγιος μέ χλωρά ξύλα. Κατά τήν πορεία τοῦ Ἁγίου πρός τόν τόπο τοῦ Μαρτυρίου του, κάποιος ἀπό τούς στρατιῶτες τόν κτύπησε μέ τό σπαθί του καί τοῦ κατέκοψε τήν πλάτη. Φθάνοντες στό τόπο πού ἤδη εἶχε ἀναφθεῖ πυρκαϊά, ἔρριψαν τόν Ἅγιον ἐντός αὐτῆς. Παραδόξως καί κατά παράχωρηση Θεοῦ, δέν κάηκαν οὔτε τά ράσα οὔτε τά γένεια

καί τά μαλλιά τοῦ Ἁγίου, ἀλλά παρέμειναν ἄθικτα. Ὁ Ἅγιος ἐντός τῆς πυρᾶς παρέδωσε τήν Ἁγία του ψυχή στά χέρια τοῦ Θεοῦ στίς 31 Ἰανουαρίου τοῦ ἔτους 1686.  

Οἱ Τούρκοι ἔβαλαν φύλακες νά φυλάσσουν τό Λεἰψανο τοῦ Ἁγίου Μάρτυρος, γιά νά μήν τό κλέψουν οἱ πατριῶτες του. Ὅμως τήν παρουσία τοῦ Ἁγίου τήν δήλωνε οὐράνιο φῶς, τό ὁποῖο κατήρχετο καί περιεκύκλωνε τό κατεκαμμένο Λείψανο τοῦ Ἁγίου. Οἱ Τούρκοι φύλακες πούλησαν στούς Χριστιανούς τῆς Καλαμάτας, ἔναντι σεβαστοῦ χρηματικοῦ ποσοῦ τό ἱερόν Λείψανο τοῦ Ἁγίου, τό ὁποῖο ἐνταφίασαν μέ κάθε εὐλάβεια καί τιμή. Στή θέση πού μαρτύρησε ὁ Ἅγιος, οἱ εὐλαβεῖς Καλαματιανοί, κατόπιν ἀδείας τῶν Τούρκων, ἔκτισαν τόν γνωστό σέ ὅλους μας μέχρι σήμερα Ναό, ἐπ᾿ ὀνόματι τῶν Ἁγίων Τεσσαράκοντα Μαρτύρων, ὅπου κάτω ἀπό τήν Ἁγία Τράπεζα ὑπάρχει ἄθικτος ὁ τόπος τοῦ Μαρτυρίου τοῦ Ἁγίου. Ὅταν ἔγινε ἡ ἀνακομιδή τοῦ ἱεροῦ Λειψάνου τοῦ Ἁγίου Ἠλία, ἄρρητος εὐωδία ἐξῆρχετο ἀπό τόν τάφο του. Ὅσοι κατῆχαν τεμάχιο τοῦ ἱεροῦ του Λειψάνου, ἔγιναν μάρτυρες θαυμαστῶν γεγονότων. Πολλά θαύματα ἐπιτελεῖ ὁ Ἅγιος Ἠλίας ὁ Ἀρδούνης στούς ἐν πίστει, εὐλαβείᾳ καί ταπεινώσει ψυχῆς προστρέχοντας πρός αὐτόν.

«Κρήνη ἀνεδείχθη ποταμηδόν, χέουσα τά ρεῖθρα, τῶν θαυμάτων ἐν τοῖς πιστοῖς, Κάρα ἡ ἁγία τοῦ Μἀρτυρος τοῦ νέου, Ἠλία τοῦ Ἀρδούνη, ὅν μεγαλύνομεν».

Ἀπολυτίκιον

Ἦχος πλ. α’ Τόν συνάναρχον Λόγον.

Καλαμῶν θεῖος γόνοσ καί ἐγκαλλώπισμα, ὁσιομάρτυς Ἠλίας ἀξιοθαύμαστε, ανεδείχθεις ἀληθῶς δόξῃ τῇ κρείττονι, ὡς ἀσκήσας ἱερῶς, καί ἀθλήσας ἀνδρικῶς, ὑπέρ Χριστοῦ τοῦ Σωτῆρος. Ὅν ἐκδυσώπει ἀπαύστως, ἐλεηθῆναι τάς ψυχάς ἡμῶν.

Μονάχα να ζήσω θέλω...

Δίχως κρατούμενα. Χωρίς καμία σιγουριά.

Με μία τρέλα που απορρίπτει κάθε προσπάθεια για διασφάλιση του κύρους ή της φήμη μας. Όλα ή τίποτα.

Έτοιμος να χαθείς, ακόμα και τον θάνατο να γευθείς για χάρη του αγαπημένου σου.

Χωρίς δικαιώματα, μόνο με μία θηριώδη προσήλωση στο πρόσωπο του άλλου χωρίς υφέσεις.

Χωρίς ανακρίσεις και ζήλιες, μα με πίστη στην μέθη της αγάπης.

Χωρίς πειραματισμούς, χωρίς τείχη αυτοάμυνας, χωρίς ψευδαισθήσεις, μα με κένωση, ελευθερία και δόσιμο χωρίς προϋποθέσεις.

Είναι πολλά αυτά που ζητώ; Μπορεί...

Είναι αυτά που δίνω; Μάλλον όχι...

Αυτή είναι όμως η δίψα της ζωής, να βιώσει την αμοιβαιότητα, την αγαπητική δύναμη που στοιχειώνει το εγώ σου και δίνει σάρκα και αίμα στην θυσία.

Όχι δεν ζω σε ουτοπίες, μονάχα να ζήσω προσπαθώ, μονάχα να ζήσω θέλω, μονάχα αυτό...

Απολυτίκιο Αγ. Αναργύρων Κύρου και Ιωάννου - 31 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ

Οι τρεις Ιεράρχες και η Ελληνική Παιδεία

Νικόλαος Βασιλειάδης : «Οι Τρεις Ιεράρχες Οικουμενικοί Διδάσκαλοι», Αθήν...

ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΤΡΕΙΣ ΙΕΡΑΡΧΕΣ

ΤΡΕΙΣ ΙΕΡΑΡΧΕΣ - ΑΠΟΦΘΕΓΜΑΤΑ

ΕΟΡΤΑΣΜΟΣ ΤΡΙΩΝ ΙΕΡΑΡΧΩΝ

Οι Τρεις Ιεράρχες απέναντι στην εξουσία

Απολυτίκιο Τριών Ιεραρχών

Απολυτίκιο Τριών Ιεραρχών - 30 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ

Απολυτίκιο Αγ. Θεοδώρου του Χατζή - 30 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ

Θλίψεις, δοκιμασίες και η εν Χριστώ ζωή.

Χαρακτηριστικὸ γνώρισμα τοῦ ἀνθρωπίνου βίου εἶναι οἱ θλίψεις, οἱ ἀσθένειες καὶ οἱ διάφορες δοκιμασίες. Δὲν ὑπάρχει ἄνθρωπος ὁ ὁποῖος νὰ μὴν ἔχει διέλθει τὴν ὑψικάμινο τῶν πειρασμῶν καὶ τῶν ποικίλων δοκιμασιῶν. Ψυχολογικὰ προβλήματα, σωματικὲς ἀσθένειες, φόβοι, ἀνασφάλειες, κοινωνικὰ ἀδιέξοδα, φυσικὲς καταστροφές, οἰκονομικὲς δυσκολίες, προσωπικὲς ἀστοχίες, αἱματηροὶ πόλεμοι, διωγμοί, συνθέτουν τὴν ἱστορία τοῦ ἀνθρωπίνου γένους. «Ἔξωθεν μάχαι, ἔσωθεν φόβοι», καθὼς μᾶς λέγει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος. Μοιάζει, πολλὲς φορές, δύσκολο τὸ νά ἑρμηνεύσει κανείς ὅλῃ αὐτὴ τὴν φρικτὴ κατάσταση.

Ὅλα αὐτὰ, κατὰ τὴν Πατερικὴ διδασκαλία, εἶναι τὰ ἀναπόφευκτα ἀποτελέσματα τῆς ἐξορίας του ἀνθρώπου ἀπὸ τὸν Παράδεισο καὶ τῆς ἀπώλειας τῆς κοινωνίας του, μετὰ τοῦ Δημιουργοῦ Θεοῦ, ποὺ εἶναι ἡ πηγὴ τῆς ζωῆς καὶ ὅλων τῶν ἀγαθῶν. «Οἴδαμεν γὰρ ὅτι πᾶσα ἡ κτίσις συστενάζει καὶ συνωδίνει ἄχρι του νῦν∙ οὐ μόνον δέ, ἀλλὰ καὶ αὐτοὶ τὴν ἀπαρχὴν του Πνεύματος ἔχοντες καὶ ἡμεῖς αὐτοὶ ἐν ἑαυτοῖς στενάζομεν υἱοθεσίαν ἀπεκδεχόμενοι, τὴν ἀπολύτρωσιν τοῦ σώματος ἡμῶν»(Ρωμ.8, 22-23). Κατὰ φυσικὸ τρόπο, λοιπόν, καὶ ἡ ἐπιστροφὴ στό ἀρχαῖον κάλλος, στήν κατάσταση ἀπὸ τὴν ὁποίαν ἐκπέσαμε, θά περάσει μέσα ἀπὸ τὸ καμίνι τῶν δοκιμασιῶν καὶ τῶν θλίψεων. Ὁ Κύριος μᾶς διαβεβαίωσε ὅτι: «Ἐν τῷ κόσμῳ θλῖψιν ἕξετε»(Ἰω.16,33). Καί ὁ μέγας Ἀπόστολος Παῦλος λέγει:«Διά πολλῶν θλίψεων δεῖ ἡμᾶς εἰσελθεῖν εἰς τὴν Βασιλείαν τοῦ Θεοῦ»(Πραξ.14,22). Αὐτὴ εἶναι ἡ πρώτη αἰτία τῶν θλίψεων καὶ τῶν δοκιμασιῶν στή ζωὴ μας.

Μία δεύτερη αἰτία προκλήσεων πειρασμῶν καὶ θλίψεων στὴν ζωὴ μας, εἶναι ὁ ἀρχέκακος διάβολος. Λέγει ὁ Ἀπόστολος Πέτρος: « Νήψατε, γρηγορήσατε∙ ὁ ἀντίδικος ὑμῶν διάβολος ὡς λέων ὠρυόμενος περιπατεῖ ζητῶν τίνα καταπίῃ».(Α ´Πετρ.5,8). Ὁ ἀνθρωποκτόνος διάβολος δὲν παύει νὰ ἐνσπείρει πειρασμοὺς καὶ δοκιμασίες στὸν ἄνθρωπο, προκειμένου νὰ τὸν ὁδηγήσει στὴν ἀπώλεια. Κυρίως, οἱ πιστοὶ ἄνθρωποι, ποὺ ἐπιλέγουν νὰ πορευθοῦν τὴν στενὴ καὶ τεθλιμμένη ὁδὸ, τὴν ἀπάγουσα εἰς τὴν αἰώνιαν Βασιλείαν τοῦ Θεοῦ, θὰ δοκιμάσουν πολλὲς θλίψεις καὶ θὰ ἀντιμετωπίσουν πολλὰ ἐμπόδια. Ὁ Ἅγιος Ἰσαὰκ ὁ Σῦρος, μὲ τὴν μεγάλη ἐμπειρία στοὺς ἀσκητικοὺς ἀγῶνες καὶ στὴν πάλη ἐναντίον τοῦ διαβόλου, μᾶς λέγει χαρακτηριστικὰ: «Οὐ δυνατὸν γὰρ ἐν τῇ ὁδῷ τῆς δικαιοσύνης ὅταν ὁδεύωμεν, μὴ ἀπαντήσαι ἡμῖν στυγνότητα καὶ τὸ σῶμα ἐν νόσοις μὴ κάμνειν καὶ πόνοις καὶ ἀναλλοίωτον μένειν, εἴπερ ἐν τῇ ἀρετῇ ζῆν ἀγαπήσομεν».      Πολλὲς φορὲς  συμβαίνει οἱ θλίψεις καὶ οἱ δοκιμασίες στὴν ζωὴ νά προέρχονται ἀπὸ τοὺς συνανθρώπους μας. Ἡ ζήλεια καὶ ὁ φθόνος καθορίζουν τὴν συμπεριφορὰ τῶν ἀνθρώπων, οἱ ὁποῖοι ἐπιδίδονται στὴν συκοφαντία καὶ στὶς διάφορες διώξεις, ὅπως συνέβει μὲ τοὺς Προφῆτες τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, τοὺς Ἁγίους Ἀποστόλους καὶ τοὺς Μάρτυρες τῆς Ἐκκλησίας. «Λύτρωσαὶ με ἀπὸ συκοφαντίας ἀνθρώπων καὶ φυλάξω τὰς ἐντολὰς σου», ἀναφωνεῖ ὁ Προφητάναξ Δαυίδ.

Ὅμως, καθοριστικὸ ρόλο στίς θλίψεις καὶ στίς δοκιμασίες, ποὺ συναντούμε στην ζωὴ μας, ἔχει ὁ ἀσθενὴς λογισμὸς καὶ οἱ ἀνεκπλήρωτες ἐγωιστικές ἐπιθυμίες, ποὺ κυριαρχούν στό νοῦ  τοῦ ἀνθρώπου. Μετὰ τὴν ἀπώλεια τῆς κοινωνίας μετὰ τοῦ Δημιουργοῦ Θεοῦ, ὁ νοῦς, ποὺ εἶναι ὁ ὀφθαλμὸς τῆς ψυχῆς κατὰ τὴν Πατερικὴ διδασκαλία, σκοτίσθηκε. Δὲν θεωρεῖ τὰ μεγαλεῖα τοῦ Θεοῦ ἀλλὰ ταυτισμένος, πλέον, μὲ τὴν λογικὴ ποὺ τὸν κατευθύνει, ἕλκεται ἀπὸ τὸν ὑλικὸ κόσμο καὶ ὑποχωρεῖ στὰ διάφορα ψυχικὰ καὶ σωματικὰ πάθη. Φυσικὸ ἑπόμενο εἶναι ὁ ἄνθρωπος νὰ γεμίζει θλίψη καὶ νὰ κυριαρχεῖται ἀπὸ φοβικὰ σύνδρομα, δηλαδὴ ἀσθενεῖ. «Ὁ νοῦς τετραυμάτισται, τὸ σῶμα μεμαλάκισται, νοσεῖ τὸ πνεῦμα», μᾶς λέγει χαρακτηριστικὰ ὁ Ἅγιος Ἀνδρέας Κρήτης, στὸν Μεγάλο Κανόνα. Ἐδῶ, ἀκριβῶς, βρίσκεται καὶ ἡ αἰτία τῶν περισσοτέρων θλίψεων καὶ δοκιμασιῶν στὴν ζωὴ μας. Ἡ φιλαυτία ἐπιτρέπει στὸν νοῦ νά κυριαρχεῖται ἀπὸ ἀκάθαρτους, βλάσφημους καὶ ἰδιοτελεῖς λογισμούς. Ἡ ἱκανοποίηση αὐτῶν τῶν λογισμῶν, μᾶς ὁδηγεῖ σέ ἐξάρτηση ἀπὸ τὰ φθαρτὰ πράγματα τοῦ κόσμου τούτου καὶ λησμονοῦμε, οἱ ταλαίπωροι, ὅτι: «Οὐ γὰρ ἔχομεν ὧδε μένουσαν πόλιν, ἀλλὰ τὴν μέλλουσαν ἐπιζητοῦμεν».(Ἐβρ.13,14). Ἡ θεραπεία βρίσκεται στήν ἐπαναφορὰ τοῦ νοῦ στήν φυσικὴ του κατάσταση, ποὺ εἶναι ἡ κίνηση πρὸς τὸν Θεό. Ἡ ὑγεία τῆς ψυχῆς εἶναι ἡ ὅραση τοῦ Θεοῦ, λέγει ὁ Ἅγιος Γρηγόριος Νύσσης. Ὁ ἡσυχαστικὸς τρόπος ζωῆς τῆς Ἐκκλησίας μας εἶναι ὁ Εὐαγγελικός, Ἀποστολικὸς καὶ Πατερικὸς τρόπος θεραπείας καὶ σωτηρίας του ἀνθρώπου.

Ὁ Θεάνθρωπος Ἰησοῦς Χριστός, ὁ μοναδικὸς Σωτήρας τοῦ κόσμου, μέ τὸ ἑκούσιο Πάθος καὶ τὴν Ἀνάστασή Του, μετέβαλε τίς θλίψεις καὶ τίς δοκιμασίες τῶν ἀνθρώπων, σέ δρόμο καὶ τρόπο σωτηρίας. Ὁ πόνος, πλέον, εἶναι ἡ αἰτία νά φύγει ἀπὸ τοὺς ὀφθαλμοὺς τῆς ψυχῆς μας ἡ ἀχλή τῆς ἁμαρτίας καὶ τῆς πρόσκαιρης ἡδονῆς, ποὺ μᾶς φυλακίζει στήν φθαρτότητα τοῦ κόσμου τούτου. Μᾶς ἀποκαλύπτει τὸ ἀληθινό νόημα τῆς ζωῆς, ποὺ εἶναι ἡ ἐν Χριστῷ κοινωνία, διὰ τῆς ὁποίας ὑπερβαίνει ὁ  ἄνθρωπος τὸν θάνατο καὶ τοῦ χαρίζει αὐτὸ ποὺ ποθεῖ, πραγματικὰ ἡ ψυχὴ του, δηλαδὴ τὴν αἰώνιον ζωὴν: «Αὕτη δὲ ἐστὶν ἡ αἰώνιος ζωὴ, ἵνα γινώσκωσὶ σε, τὸν μόνον ἀληθινὸν Θεὸν καὶ ὃν ἀπέστειλας, Ἰησοῦν Χριστὸν».(Ἰωαν,17,3). «Ἰδού γὰρ ἦλθε διά τοῦ Σταυροῦ χαρὰ ἐν ὅλῳ τῷ κόσμῳ», κηρύττουμε, κατὰ τὴν πασχαλινὴ περίοδο. Οἱ θλίψεις, οἱ δοκιμασίες, ὁ πόνος καὶ οἱ ἀσθένειες, ὅταν κατὰ Χριστὸν ἀντιμετωπίζονται, γίνονται αἰτία νά αὐξηθεῖ τὸ χάρισμα τῆς προσευχῆς, τῆς ἐνθύμησης τοῦ Θεοῦ, τῆς φιλανθρωπίας, τῆς καταλλαγῆς, τῆς συγχωρητικότητος. Μερώνει ἡ καρδιὰ του ἀνθρώπου, ἀπαλάσσεται ἀπὸ τὰ θηρία τῶν παθῶν, ἀνακαλύπτει τίς ἀληθινές χαρὲς τῆς ζωῆς, ποὺ βρίσκονται στήν καλλιέργεια τῶν ἐνθέων ἀρετῶν καὶ ὄχι στήν ἔκπτωση τῶν δαιμονικῶν παθῶν. Λέγει ἐπ'  αὐτοῦ ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς: « Αἱ κακώσεις βοηθοῦν τοὺς πιστοὺς πρὸς διόρθωσιν ἁμαρτημάτων, πρὸς γυμνασίαν, πρὸς δοκιμήν, πρὸς κατάληψιν τῆς τοῦ βίου τούτου ταλαιπωρίας, πρὸς προτροπὴν τοῦ ἐπιθυμεῖν, διαπύρως, καὶ ζητεῖν, ἐπιμόνως, τὴν διαιωνίζουσαν ἐκείνην υἱοθεσίαν καὶ ἀπολύτρωσιν καὶ καινὴν ὄντως ζωὴν καὶ μακαριότητα». 

Ἡ πορεία πρὸς τὴν αἰώνια Βασιλεία τοῦ Θεοῦ, ποὺ νοηματοδοτεῖ τὴν ζωὴ τοῦ χριστιανοῦ καὶ τοῦ χαρίζει ἀναφαίρετη χαρὰ, εἶναι ἡ συμπόρευση μετὰ τοῦ Θεανθρώπου Ἰησοῦ Χριστοῦ, στό Πάθος καὶ στήν Ἀνάστασή Του. 

Ὅταν μᾶς κυκλώνουν τοῦ βίου οἱ θλίψεις καὶ οἱ δοκιμασίες, νά ἐνθυμούμαστε τὸν μέγα Ἀπόστολο Παῦλο, ὁ ὁποῖος λέγει: «Ἐν παντὶ θλιβόμενοι, ἀλλ'  οὐ στενοχωρούμενοι, ἀπορούμενοι ἀλλ' οὐκ ἐξαπορούμενοι, διωκόμενοι ἀλλ'  οὐκ ἐγκαταλειπόμενοι, καταβαλλόμενοι ἀλλ' οὐκ ἀπολλύμενοι, πάντοτε τὴν νέκρωσιν τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ ἐν τῷ σώματι περιφέροντες, ἵνα καὶ ἡ ζωὴ τοῦ Ἰησοῦ ἐν τῷ σώματι ἡμῶν φανερωθῇ».(Β´Κορ. 4,8-10).

Απολυτίκιο Ανακομιδής των ιερών Λειψάνων Αγ. Ιγνατίου του Θεοφόρου - 29 ...

Μην παραιτείσαι...

Πήρες μια απόφαση, στην πιο ψηλή κορφή ν’ αγωνιστείς, να φτάσεις…

Μα, θα ‘ναι οι δυσκολίες σου πολλές. Άραγε θα τις ξεπεράσεις;

Άρχισες τον αγώνα σου και σκόνταψες κάποια στιγμή, έπεσες, έκλαψες κι απελπίστηκες…

Μ’ αυθόρμητα τα μάτια σου στον ουρανό τα σήκωσες…

Κι είδες την Άγια Του μορφή. Τον είδες να σου δίνει το δικό Του χέρι και μέσα σου φύσηξε δροσάτο αγέρι.

Τον άκουσες να σου μιλά μ’ αγάπη, να σου λέει: «Παιδί μου, μη φοβάσαι, Θάρσει.».

Είδες μες τα μάτια Του τόση καλοσύνη κι ένιωσες να πετάς, να ‘χεις φτερά.

Το χέρι Του έπιασες μ’ εμπιστοσύνη κι Αυτός σε σήκωσε ψηλά.

Ήρθαν στιγμές που πάλι έπεσες, πάλι απελπίστηκες και έκλαψες.

Τα μάτια σου όμως ξανά, ψηλά τα σήκωσες, το στόχο σου για ν’ αντικρίσεις δεν έπαψες.

Και μόλις είδες την κορφή, σηκώθηκες...

και μέσα στις πληγές σου σώθηκες.

Απολυτίκιο Αγ. Εφραίμ του Σύρου - 28 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ

Τσαλακωμένη εικόνα...

Ξέρεις πόσο λυτρωτικό είναι να διαλύεις την εικόνα σου; Να κάνεις συντρίμμια το είδωλο σου και να τσαλακώνεις το προφίλ σου; 

Να ξεγυμνώνεις το κορμί σου, δίχως να ντρέπεσαι μήπως φανούν οι ουλές της μοναξιά σου; Τα σημάδια των παθών σου; 

Να αφήνεις όλα τα όπλα του «εγώ» πάνω στο τραπέζι της φαντασίας και ξαρμάτωτος να εγκαταλείπεσαι στην πραγματικότητα της ζωής; 

Να νιώθεις την ελευθερία του να μην είσαι κάποιος, να μην πρέπει να αποδείξεις τίποτα σε κανένα. 

Να είσαι ανώνυμος στο έπαινο και απαθής στην κατηγορία. 

Να είσαι αυτό που είσαι και όχι εκείνο που οι άλλοι θέλησαν ή φαντάστηκαν για τις δικές τους ανάγκες. 

Να γίνεσαι αυτό που λέει ο Άγιος Ισαάκ ο Σύρος και με συγκλονίζει «σαν να μην υπήρξες ποτέ…». Να μάθεις τελικά ότι ο έπαινος και η κατηγορία είναι ίδια φυλακή;…